У Марыі была цудоўная сямья - каханы муж, клапатлівыя дзеці. Дзеці вырасьлі і разьехаліся па розных гарадох, але яны не забываліся на бацькоў і часта наведвалі іх. Марыя з мужам жылі дружна, ніколі не разлучаліся і іх заўсёды можна было ўбачыць толькі разам - і на вуліцы, і ў краме, і ў гасьцях.

Але аднойчы Марыя захварэла - раптоўна, цяжка, невылечна. Прагноз урачоў быў несуцяшальным: ёй заставалася жыць некалькі дзён, у лепшым выпадку - некалькі месяцаў, у вэгетатыўным стане. Муж Марыі не ўяўляў свайго жыцьця бяз жонкі. Калі ён прыйшоў наведаць яе ў бальніцы, Марыя была ўжо ў коме. На наступны дзень ён сустракаўся зь сябрамі, размаўляў з сваякамі, паводзіў сябе, як і заўсёды - быў ветлівым і спакойным. А ўвечары сваякі знайшлі яго мёртвым у ягонай з Марыяй кватэры. Яны выклікалі хуткую дапамогу, але яна ўжо нічым не змагла яму дапамагчы.

Раніцай сваякі, зайшоўшы ў палату да Марыі і ўбачыўшы яе, ледзьве ўсе разам ня страцілі прытомнасьць. Марыя сядзела на ложку і ўсьміхалася ім. Хвароба прайшла так жа раптоўна, як і ўзьнікла. А празь месяц Марыя была ўжо практычна здаровым чалавекам. Яна пыталася ў сваякоў, чаму яе не наведвае муж, а яны казалі, што ён захварэў на грып і яго ў такім стане не пускаюць у бальніцу. Неўзабаве Марыю выпісалі, і сваякам давялося сказаць ёй усю праўду. 

Прайшло ўжо амаль дваццаць гадоў з таго часу, але Марыя так і ня здолела прабачыць мужу ягоную здраду. Так, менавіта здрадай яна называе ягоны ўчынак. Марыя лічыць, што муж пакінуў яе ў адзін з самых цяжкіх пэрыядаў ейнага жыцьця, нават не паспрабаваўшы хоць чым-небудзь ёй дапамагчы ...  

***

У Марии была прекрасная семья - любимый муж, заботливые дети. Дети выросли и разъехались по разным городам, но они не забывали родителей и часто навещали их. Мария с мужем жили дружно, никогда не разлучались и их всегда можно было увидеть только вместе - и на улице, и в магазине, и в гостях.

Но однажды Мария заболела - внезапно, тяжело, неизлечимо. Прогноз врачей был неутешительным: ей оставалось жить несколько дней, в лучшем случае - несколько месяцев, в вегетативном состоянии. Муж Марии не представлял своей жизни без жены. Когда он пришел навестить ее в больнице, Мария была уже в коме. На следующий день он встречался с друзьями, общался с родственниками, вел себя, как и всегда - был вежливым и спокойным. А вечером родственники нашли его мертвым в его с Марией квартире. Они вызвали скорую помощь, но она уже ничем не смогла ему помочь.

Утром родственники, зайдя в палату к Марии и увидев ее, едва все вместе не упали в обморок. Мария сидела на кровати и улыбалась им. Болезнь прошла так же внезапно, как и возникла. А через месяц Мария была уже практически здоровым человеком. Она спрашивала у родственников, почему ее не навещает муж, а они говорили, что он заболел гриппом и его в таком состоянии не пускают в больницу. Вскоре Марию выписали, и родственникам пришлось сказать ей всю правду.

Прошло уже почти двадцать лет с тех пор, но Мария так и не смогла простить мужу его предательство. Да, именно предательством называет она его поступок. Мария считает, что муж бросил ее в один из самых тяжелых периодов ее жизни, даже не попытавшись хоть чем-нибудь ей помочь ...