... Полагаю, что в развитых странах грех все еще отделяют от самого человека (или человека отделяют от его грехов). Т.е. видят в любом человеке образ и подобие Божие, не зависимо от того, в каком состоянии на данный момент сам человек находится. Отсюда и уважение к личности каждого конкретного человека, кем бы он ни был.

Таким же образом отделяют от человека и его болезнь. Может и не называют ее сестрой, но знают, что болезнь - это не сам человек, а что-то (кто-то) отдельное от него.

Российский психолог написал на форуме, где обсуждалась эта тема, что все-таки более правильно говорить не о развитых странах, а о развитых людях. Ведь "что у человека в сердце и в уме - то он и видит вокруг". Все так. Есть над чем работать.

- Люди, больные деменцией, слабоумием, шизофренией, и т.д., после смерти не воскреснут, потому что зачем? И Второе пришествие Иисуса Христа «не для них», - приблизительно так написал на том же форуме и в той же теме другой психолог. И это в то время, как "космические корабли бороздят просторы Вселенной", мы, к сожалению, все еще живем в Стране отработанных материалов ...

- Я так и представила себе медкомиссии в раю, которая выдает справку - воскрешать человека, или нет, - написала госпожа - литературный критик, когда мы обсуждали эту тему в фейсбуке.

Помню, как дедушка из соседнего с больницей дома спросил у меня, зачем пациентов в инвалидных колясках вывозят на улицу. - А им что, в больнице воздуха не хватает? - поинтересовался он ... Но хорошо, когда люди интересуются и слушают объяснения, когда расспрашивают о пациентах и ​​о волонтерах, когда восхищаются сотрудниками больницы, которые выполняют такую ​​тяжелую работу. Намного хуже, когда встречаешься с холодным, "непробиваемым" самоуверенным безразличием.

Когда же уже и наши "верхи" и "низы" поймут, что даже человек с самой тяжелой формой деменции нуждается не только в чистых памперсах, в еде и заботе, от которой ему иногда хочется сбежать как можно дальше? Или может лучше сразу "всех в печь", чтобы не мучались?

Я работаю с такими пациентами уже второй год, коллега - четвертый. Диагнозы могут быть одинаковыми, а люди - абсолютно разными. Одни - очень доброжелательные, с благообразной внешностью, переживающие за соседей по палате, сочувствующие. Другие - агрессивные, злые, всем недовольные, но при хорошем отношении и они могут меняться в лучшую сторону. К тому же практически у всех пациентов иногда наступает просветление, и они на некоторое время приходят "в свой ум". На многих очень положительно влияют наши отцы-священники - православный и католический. Эти люди умеют искренне радоваться, выражать свои чувства, быть настоящими. Этому у них можно даже поучиться. И они очень хорошо понимают, с какими эмоциями к ним пришёл другой человек.

В развитых странах для таких людей создаются подходящие безопасные условия, а "миры", в которых они живут, изучаются различными специалистами. Ведь наука не стоит на месте, и возможно уже очень скоро мы будем иметь совсем другое представление об этих диагнозах.

... Улыбающаяся бабушка выходит из палаты в коридор. Её прекрасная улыбка излучает доброжелательность и никого не оставляет равнодушным. Иногда бабушка плачет, потому что понимает, что не помнит, сколько у неё детей и где находится её дом. У бабушки деменция. Но, возможно, её духовная основа вовсе и не повреждена тяжёлой болезнью.

Образ и подобие Божие "просматриваются", когда остаёшься с человеком один на один, именно как "нейтральный" психолог, которому от человека ничего не нужно, и он это чувствует. Тогда возможно увидеть хотя б "отблески" этой красоты даже в том, кто опустился на самое глубокое дно.

Подборка статей про пациентов Отделения сестринского ухода:

https://www.b17.ru/selected/596/



... Мяркую, што ў разьвітых краінах грэх усё яшчэ аддзяляюць ад самога чалавека (або чалавека аддзяляюць ад ягоных грахоў). Г.зн. бачаць у любым чалавеку вобраз і падабенства Божае, не залежна ад таго, у якім стане на дадзены момант сам чалавек знаходзіцца. Адсюль і павага да асобы кожнага канкрэтнага чалавека, кім бы ён ні быў.

Такім жа чынам аддзяляюць ад чалавека і ягоную хваробу, Мо' і не называюць яе сястрой, але ведаюць, што хвароба - гэта ня сам чалавек, а штосьці (хтосьці) асобнае ад яго.

Расейскі псыхоляг напісаў мне на форуме, дзе абмяркоўвалася гэтая тэма, што тут усё ж такі больш слушна казаць не аб разьвітых краінах, а аб разьвітых людзях. Бо "што ў чалавека ў сэрцы і ў розуме - тое ён і бачыць навокал". Усё так. Ёсьць над чым працаваць.

- Людзі, хворыя на дэменцыю, слабавуміе, шызафрэнію, і г.д., пасьля сьмерці не ўваскрэснуць, бо навошта? І Другое Прыйсьце Езуса Хрыста "не для іх", - прыблізна так напісаў на тым жа форуме і ў той жа тэме іншы псыхоляг. І гэта ў той час, як "космические корабли бороздят просторы Вселенной", мы, на жаль, усё яшчэ жывем у Краіне адпрацаваных матэрыялаў ...

- Я так і ўявіла сабе мэдкамісію ў раі, якая дае даведку - уваскрашаць чалавека, ці не, - напісала спадарыня - літаратурны крытык, калі мы абмяркоўвалі гэтую тэму ў фэйсбуку.

Памятаю, як дзядок з суседняга з бальніцай дому спытаў у мяне, навошта пацыентаў у інвалідных вазках вывозяць на вуліцу. - А ім што, у бальніцы паветра не хапае? - пацікавіўся ён ... Але добра, калі людзі цікавяцца і слухаюць тлумачэньні, калі распытваюць пра пацыентаў і пра валанцёраў, калі захапляюцца супрацоўнікамі бальніцы, якія выконваюць такую цяжкую працу. Бо нашмат горш, калі сустракаесься з халоднай, "непрабіўной" самаўпэўненай абыякавасьцю.

Калі ж ужо і нашыя "вярхі" і "нізы" нарэшце зразумеюць, што нават чалавек з самай цяжкай формай дэменцыі мае патрэбу ня толькі ў чыстых пампэрсах, у ежы ды ў клопаце, ад якога яму часам хочацца зьбегчы як мага далей? Ці можа лепей адразу "всех в печь", каб не пакутавалі?

Я працую з такімі пацыентамі ўжо другі год, калега - чацьвёрты. Дыягназы могуць быць аднолькавымі, а людзі - абсалютна рознымі. Адны - вельмі добразычлівыя, з прыемнай зьнешнасьцю, яны перажываюць за суседзяў па палаце, спачуваюць ім. Іншыя - агрэсіўныя, злыя, усім незадаволеныя, але пры добрым стаўленьні і яны могуць мяняцца ў лепшы бок. Да таго ж практычна ва ўсіх пацыентаў часам адбываецца прасьвятленьне, і яны на некаторы час прыходзяць "ў свой розум". На многіх вельмі станоўча ўплываюць нашыя айцы-сьвятары - праваслаўны і каталіцкі. Гэтыя людзі ўмеюць шчыра радавацца, выказваць свае пачуцьці, быць сапраўднымі. Гэтаму ў іх можна нават павучыцца. І яны вельмі добра разумеюць, з якімі эмоцыямі да іх прыйшоў іншы чалавек.

У разьвітых краінах для такіх людзей ствараюцца прыдатныя бясьпечныя ўмовы, а "сусьветы", у якіх яны жывуць, вывучаюцца рознымі спэцыялістамі. Бо навука не стаіць на месцы, і магчыма ўжо вельмі хутка мы будзем мець зусім іншае ўяўленьне аб такіх дыягназах.

... Усьмешлівая бабуля выходзіць з палаты ў калідор. Яе чароўная ўсьмешка выпраменьвае добразычлівасьць і нікога не пакідае абыякавым. Часам бабуля плача, бо разумее, што ня памятае, колькі ў яе дзяцей і дзе знаходзіцца яе дом. У бабулі дэменцыя. Але, магчыма, яе духоўная аснова зусім і не пашкоджана цяжкай хваробай.

Вобраз і падабенства Божае "праглядаюцца", калі застаешся з чалавекам сам-насам, менавіта як "нэўтральны" псыхоляг, якому ад чалавека нічога ня трэба, і ён гэта адчувае. Тады магчыма ўбачыць хоць бы "водбліскі" гэтай прыгажосьці нават у тым, хто апусьціўся на самае глыбокае дно.

Падборка артыкулаў пра пацыентаў Аддзяленьня сястрынскага догляду:

https://www.b17.ru/selected/596/


Портал «Клуб Здорового Сознания»
2015 - 2024


Карта сайта

Email:
Связаться с нами